Eh iyun, napansin ko naiyak na ako. Di dahil sa awa. Kundi dahil sa pagkabilib sa mga batang yun. Saludo ako sa kanila, dahil di nagiging hadlang ang pagkawala ng paningin sa pamumuhay nila ng maayos. Mag-aaral na nga sila sa isang regular school eh. Natuwa talaga ako.
Buti pa sila, na-a-appreciate ang mundo kahit di nakakakita. Eh ang mga nakakakita, mas pinipili aang tignan ang kapangitan sa isang bagay.
Labels: pop-up