About Me

  • The protagonist of my own story, the heroine, yea whatever. Feel free to read my thoughts. Till here, twidle dee, twidle da!



    My name is DENG. 16 years on Earth who sometimes think i'm already an adult. Contemplating is a hobby. A guitar girl. A frustrated vocalist. i am the best i ever had! twidle dee twidle da i have nothing more to say. :)

    friendster
    myspace
    ym, tagged: dengass_12@yahoo.com
    multiply

i want, i want!


  • A Telecaster.
    No more cheaters.
    Perfect voice
    one successful gig
    Be a vocalist and a lead guitarist.

Tagboard

Archives

Blogroll

♥

Template

being simple as it should be


this beats.
sometimes you gotta make it loooud
sometimes sing on stage.

December 25, 2007

BOTB/ Monthsary/ Xmas Day

this was scribbled at 7:36 PM | |
Kakauwi ko lang galing ng battle. Hindi ko naramdaman ang xmas day o ang monthsary. Dahil siguro sa battle. Lucky number 1 kaming tumugtog. Nakakainis nga eh.

Medyo nagka sabit pa sa lovefool pero bawi naman sa lunod.

Di ko na natapos ang battle, kasi sinundo na ako agad ni kuya.

Nabalitaan ko na lang na, top 4 ang banda. SAAYAAANG! Naging 3rd na lang sana. Pero masaya na ako. Kasi, unang salang ko pa lang bilang vocalist sa isang battle, eh naka 4th place. Kung 3rd, may cash prize pa sana.

Pero masaya.

December 18, 2007

Tagged by Ate Ame, Sayaw ni Tim

this was scribbled at 10:53 PM | |
Kami ay weird. Di ko talaga magagawa ang pag post ng picture ng xmas tree. Dahil kailanman, di ako nakaranas ng Xmas Tree. Ewan ko, di naman dahil sa wala kaming pambili. Di namin masyadong ipinagdidiwang ang pasko. Kasi, para saamin araw araw ay pasko. Hanggang parol lang kami, o xmas lights. Ganun talaga kami. Hehehe.

HIndi ko alam kung may lahing Grinch ang pamilya ko. Sadyang ganun siguro.

Change topic.

Well, mga 10:25 PM na ako nakauwi. Galing sa plaza ng Santa Rosa. Bakit? Dahil sinuportahan ko ang Tim ko. Pinanood ko ang dance number niya. Sabi niya, kita daw kami sa bantayog ni EMO a.k.a. estatwa ni Jose Rizal. One sided kasi ang buhok niya. Hahaha. Buti ay dumating si Arvin (ang kanyang anino/ band mate/ partner sa kalokohan), kaya may kausap ako. Mga 1 oras din ako naghintay. Mukang tanga sa plaza.

SO yun, napanood ko siya sumayaw. Pinag titinginan ako ng mga tao. Kasi, sobrang tawa ako. Bakit? Kasi nakakatuwa, magaling siya sumayaw. Talentado siya. Kinikilig at kabado ako nun. Ang lakas ng tawa ko. Ewan ko ba. Pero sa personal ay di ko sinabi na magaling siya sumayaw. Alam naman niya yun, at saka, baka lalong lumakas ang hangin. Basta AYOS.

Basta, lagi ko siyang susuportahan. Kasi, gusto ko. Kasi, dun siya masaya, pati rin ako.

Tim, alam kong lagi mo binabasa ang blog ko. Thank you so goto!

December 14, 2007

Always... clumsy...

this was scribbled at 9:39 PM | |
Always.. i wanna be with you.. and make believe with you...

Pamilyar ba? Kung alam mo yan, pihadong matanda ka na. Hahaha. O di kaya, sinasayaw mo yan nung bata ka. Naku, tinamaan ata ako run.

Dahil ako ay may photographic memory, naalala ko pa ang pag sayaw ko nun nung bata ako. Shades talaga kung shades, isama mo na rin ang vest na kulay puti. Cotton ang tela, at may polka dots na kulay blue, pink at green. Kung itatanong niyo para saan ang vest? Well, props un. Habang simula ng kanta, huhubarin mo ng dahan dahan. Yung tipong suspense. Yung tipong mapapa palakpak ang mga tiyahin mo dahil si BANDENG, ang kanilang DENG ay sumasayaw nun. Isang mataba at maputing bata.

Habang naaalala ko iyon, natutunaw na ako sa hiya nang tumanda na. Grabe, anong pumasok sa utak ko para sayawin iyon? Hahaha.

Mahilig lang talaga ako sumayaw - noon. Pati naman ngayon eh. Pero sa kwarto na lamang, sa studio habang may jam (pero pigil parin kahit nakanta), at sa banyo. Kung saan ako lagi ay may song and dance number.

Matapos ng Always by Erasure na sayaw na yun, ako'y lumipat sa Macarena, hanggang naging Shalala, ilang sayaw nung elem sa Xmas Party, dance number ng mga muse nung 1st year, Dance Contest nung 2nd year, La Cucuracha ng 3rd year (letseng MAPEH yun!) at isang intermission nuber nung 4th year. Oo, ang payatot na malaman na ngayon na ako ay sumasayaw rin.

Hala heto nanaman. Si Tim. Naalala ko tuloy ang sinabi:

"Pinaka mahirap turuan sumayaw yung payat na matatangkad."

Biglang sumama ang tingin ko sa kanya. Holy cow. Tinamaan ako doon. Nainis tuloy ako. Kasalanan ko bang mgaing payat na matangkad? Tsk, tsk. Magaling lang kasi siya sumayaw kaya ganun.

Bumalik tayo sa kahihyan ko nung pagkabata. U.N. namin noon, nursery ata ako o kinder. New Zealand ang country ko. HIndi ko alam kung bakit iyon ang pinili ng nanay ko. Dahil ba maraming gatas o baka doon? Weird talaga ang nanay ko. At ang aking costume, isang pink na sunday dress. Kahiya hiya. Pwede namang Philippines na lang! Muka naman akong ethnic nang tumanda. Hahaha. O di kaya eh Japan! Haay naku.

So iyon na, hindi ko talaga alam kung sinumpa na kaong malasin sa modeling. Dry run noon, beautidul girl ang kanta..

Beautiful girl... wherever you are... Boogsh!

Nadapa ako. T_T

Hindi ko alam kung pinagtawanan ako ng mga klasmeyt kong maldita, o mga wafu kong boy klasmeyts. Ang tangi ko lang napansin eh ang dalawang high school students na tinulungan ako tumayo. Ayee. Lumalande na kasi ako nung pre school pa lang. Hahaha.

Nung 1st year din, nung muse ako ng green team, kahiya-hiya ang modeling ko. 2nd year, nung fashion show, natapilok ako habang ginagawa ang "fountain". Ewan ko kung maraming nakakita.

ang gusto ko iparating: Ako ay isang lampayatot.

*bow*

Labels: ,

December 13, 2007

Kaya 'yan!

this was scribbled at 12:03 PM | |
Heto nanaman ako. Ninenerbyos. Kinakabahan. Freaking out.

Kung maririnig niyo lang ako kumanta dati, para lang daw ako natula. Oo, natula lang daw. Natawa tuloy ako. Nagpasalamat ako kay TIM na gumanda ang boses ko. Hindi rin naman masasabing maganda talaga. Pero nasa tono naman. Ang sabi niya ang naitulong lang daw nilang mga kabanda ko ay PRESSURE. Gumagaling daw ang tao pag pressured.

Sa December 25/PASKO/MONTHSARY ay battle na namin. Sana ay di ako batuhin pag kumanta. Ang pang battle daw namin ay Lovefool by The Cardigans. Gusto niyo ng demo? Rough demo lang yun. Asa multiply ko. Paano kasi, kulang ako sa stretching kaya di ko naiayos.

http://yazor.multiply.com

Ihanda niyo na ang tenga ninyo. Hahaha.

Malayo narin ang narating ko. Natupad ko na rin ang pangarap ko. Dati kasi, hanggang panaginip na lang ako. Basta ba gumawa ka ng paraan para sa pangarap mo, kasama ang mga tamang tao, konting swerte at sandakot ng kapal ng muka. Magagawa mo yun. Walang duda.

Sana ay patnubayan ako ng Diyos sa battle. Sisikapin kong hindi ipahiya ang banda ko. Gagawin ko pala.

Labels: ,

December 11, 2007

I Really Don't Care

this was scribbled at 6:48 AM | |
You know who & how many you were. I don't care if you're a platoon or whatsoever. Good thing Iit was late when i knew it.

Time and cruel people made me invulnerable. Except for Tim because he's my weakness.

I respect your opinions about me. I won't do the same cruel thing you did for I don't speak ill of people. I respect you and your friends and your new girlfriend. I really don't care with what they say about me. I don't regret leaving you. In fact, I am happy because I did the right thing.Happy that I chose the person who makes me happy and vice versa. And hey, past is past. I have a new life now. Please let me live and let me go. You bitter boy.

Insult me but never do it to my Tim. One more insult i hear from you, then you'll get what you don't want. This isn't a threat. For i speak of the truth. Because when i say something, i do it.

It's funny how people try to break US. How they want to put us down, how they try to pair you with other girls. All they can do is TRY. They can never shoot us down baby. They can never be US.

Try and try until you die.

You heinously horrendous twerps.

December 7, 2007

Pasko na

this was scribbled at 6:41 PM | |

Iyan, ako'y tinag ni Ate Ame. Malapit na ang pasko. Ibig sabihin, malapit na ang monthsary at battle of the bands. 3 in 1 ang December 25. Ang amoy ng pasko saakin ay hindi bibingka o puto bumbong (ewan ko kung yan ang spelling). Kundi amoy ng bagong pera. Yung malulutong pa. Hehe. Pano kasi, bawat taon, binibisita kami ng mga tita kong taga Las Pinas. Di ko alam pano enye. Parang kaming mga refugee na nakalinya. Naghihintay sa iaabot ng mga tutulong. Pagkatapos mong pumila, paldo na ang pera mo. Saka na kami maghihiwa-hiwalay. Parang di magkakakilala. Hahaha.

Ewan ko. Yun ang nakagawian. Matapos kumain, ang regalo at pera. Kanya kanyang business. Minsan ang dating nila Tita ay pasko, o bagong taon.

Hmm.. Ako eh di naman masyadong mapag hangad.

1. Magkaron na ng lovelife si Ate Ame. Sana talaga, o kung di man. Maging masaya ang pasko niya.

2. Lalong tumibay ang relasyon namin ni Tim. Ewan ko ba, mas lalo akong naging mature. Hindi na ako ganun ka childish tulad dati. Di na rin ako ganun kasungit at kapikon. Basta ibang klase. Di ko lang siya boyfriend, best friend din. Kasi kung matibay, tatagal. Malimutan sana niya na madaming babae sa tabi tabi.

3. Tumaas na ang palit ng DOLYAR! Maawa naman sana ang gobyerno. Bumababa tuloy ang halaga ng napapadala ni Papa.

4. Makasungkit ng place sa battle. O kahit isang BEST na award sa kahit sino sa banda. Kaya ko to!

5. Wala na sanang magutom. O di kaya eh mabawasan ang rate ng mga batang malnourished. Pangalawa na ang Pilipinas sa pinaka madaming malnourished na bata. Basta pangalawa. Una ang Africa.

6. Maging masaya ang mga mahal ko.


*bow*

Malamang aking ita-tag si IGNORAMUS, NHOI at ANNE.


December 4, 2007

Bad hair day

this was scribbled at 7:05 PM | |
Masaya at kabado akong pumasok sa parlor o salon na iyon. Masaya kasi magpapagupit na ulit ako. Sabi ko sa bakla, "Paki igsian lang po."

Ang ending ng buhok ko:








Mala ewan. Mala gupit ng Guns 'n Roses at Aerosmith. Super old school. Pag nag- ponytail, mukang emo. Sadsad. Mukang WIG. Muka akong bangag. Uurong ang pagtubo ng dede ng baklang yun. Uurong talaga. Bwiset.

December 3, 2007

Tulong!

this was scribbled at 10:43 PM | |
Pano ka ba makakasigurado kung ang isang tao ay mahal ka? Pano mo malalaman kung mahal ka ng mga tao sa paligid mo? Nararamdaman ba iyon? Hindi ko alam.

Pero may napagtanto ako. Na mararamdaman mo na mahal ka nila kung bubuksan mo ang puso at isip mo. Kung walang tiwala, wala. Ngunit hanggang saan, kelan o paano nila mapaptunayan ito sa'yo? Kailangan bang mismo ikaw ang sumubok sa kanila? O mga pangyayari sa buhay ang susubok?

Kapag nagmahal ba ng tao, pag napagod ka, eh di no ma sila mahal? Di ba may matitira parin kahit anong tagal ng panahon? Kapag nagmahal ka ba ng bago, dapat mo uli ibigay ang tiwala na nasira na sa nakaraang relasyon? Paano na kung natatakot ka? Alam mo na rin kasi na sa huli, ikaw lang ang iiwan kahit gaano ka magmahal ng totoo, gaano mo kagustong magkasama pa kayo.

Bakit ba kailangan iwan ng mga taong mahal? Ganun ba dapat para matuto ka? Paano kung mabait ka naman, kailangan ka pa rin bang turuan ng Diyos? Kailangan ba parusahan? Bakit ba nararamdaman ang sakit? Bakit ba kailangang danasin ang lahat ng ito? Kahit ba mga matitino at mababait na tao ay kailangang makaramdam ng sakit?

Lahat ata ng bagay sa mundo ay walang kasiguraduhan. Siguro nga, kaya nauso ang TIWALA at PANINIWALA.

December 1, 2007

Aalis, Magbabalik?

this was scribbled at 10:37 AM | |
Well, nag-isip ako kung ano ba ang magandang topic na mailagay. Dati kasi ay pagka-sipag sipag ko na mag update ng blog araw araw. Baka ang malamig na hangin ay nakapagpa-tamad saakin.

Nakakalungkot na sa buhay nating ito, may mga tao na umaalis, kahit di nila kailangan. Mga taong gusto mo pang makasama ng matagal pero hindi na pwede dahil meron na silang sariling buhay. Nakakalungkot isipin na, sa dami ng mga taong gusto mo makasama o maging kaibigan, karamihan sa kanila ay aalis din. Iba na rin talaga ang nagagawa ng panahon at oras. Ang mga dati mong ka-close ay ngayon hindi na. Ang magagawa na lamang ay ngitian ang isa't isa. Pero andon sa utak mo, ang masasayang sandaling kasama mo sila. Sa luha at halakhak, sa mga kakaibang trip.

Minsan kahit gusto natin ibalik ang BOND at closeness, di na din pala kaya. Napaglayo na kayo ng panahon.

Sana, wala nang umalis na tao sa buhay ko. Di ko na sila papayagang iwanan ako.